Beste John,

We zien veel beelden van zwoegende IC-artsen en verpleegkundigen, die met gevaar voor eigen gezondheid uren achtereen doorwerken.

We zien hoe vakkenvullers, schoonmakers en eigenlijk alle mensen met essentiële beroepen bergen werk verzetten om Nederland draaiende te houden.

Terecht krijgen zij onze waardering. En ik hoop dat dit slechts een begin is. Het begin van structurele waardering, ook in geld.

Er is ook pijn die niet zo zichtbaar is. Verdriet dat we niet zien, maar waarvan we allemaal voorbeelden kennen uit ons eigen leven.

Ik denk aan een medewerker van onze fractie bij wie afgelopen maand kanker is geconstateerd. Een jonge vent, voor wie het nu hopen is dat het medische systeem blijft draaien en dat hij binnenkort geopereerd kan worden.

Ik denk aan het berichtje dat ik kreeg van een jonge vrouw, die niet meer welkom is in de kliniek waar ze in behandeling is voor haar eetstoornis, want de sondevoedingsapparatuur is nodig voor coronapatiënten.

Ik denk aan al die kinderen die thuis geen tablet of laptop hebben. Kinderen van wie de ouders niet kunnen helpen met thuisonderwijs. Ze moesten al tegen een steile berg oprennen, maar die berg lijkt nu een muur te zijn geworden.

De pijn zelf is misschien niet altijd zichtbaar, maar laten we ervoor zorgen dat we de mensen die hem met zich meedragen wél blijven zien. Net als voor de medische zorg en de economie moet er ook voor deze mensen een plan komen.

We moeten plekken inrichten waar de reguliere zorg door kan gaan. We moeten nu al in gesprek gaan met de geestelijke gezondheidszorg en een plan maken voor de gevolgen van deze lockdown op lange termijn. En we moeten samen met het onderwijs een plan maken voor kinderen die een leerachterstand oplopen.

Als GroenLinks wensen we de premier en het kabinet daarbij niet alleen alle wijsheid toe, maar ook al onze hulp waar dat maar kan.

Blijf gezond! We spreken elkaar,

Jesse